Fred Ballinger was ooit een gevierd componist en dirigent, maar vindt inmiddels wel dat hij zijn pensioen verdient heeft. Ondanks dat hij bijna onophoudelijk benaderd wordt om een concert op te voeren voor niemand minder dan Koningin Elizabeth II, verslijt hij zijn tijd het liefst in een superluxe hotel in de Alpen waar hij bezocht wordt door onder andere zijn beste vriend en zijn dochter, die hem beide laten reflecteren op zijn leven, zijn kunst en het vergaan van zijn jeugd.

Na de film Harry Brown in 2009 kondigde Michael Caine aan dat hij nu toch echt te oud was voor hoofdrollen en dat hij, voornamelijk voor het plezier, alleen nog bijrollen zou aannemen. In 2015 kwam hij daar toch op terug toen gerenommeerd regisseur Paolo Sorrentino, vers van het succes van La Grande Bellezza, hem deze hoofdrol aanbood. Sorrentino schreef de rol specifiek voor Caine en nadat het script hem tot tranen bracht kon Caine toch niet weigeren. Hij zou later nog een paar andere hoofdrollen aannemen – waarvan we er nog één vertonen -, maar niettemin voelt het aan als een soort zwanenzwang. Aan het eind van deze ontroerende en warme film lijkt het haast alsof het meer een persoonlijk project voor Caine dan voor Sorrentino was.